Alpha Landelijk Liftrace 2007

Van zaterdag 24 februari tot en met maandag 26 februari werd voor de 4e keer de Alpha Landelijk Liftrace georganiseerd. Leden van Alphaverenigingen uit heel Nederland kunnen hieraan meedoen. De eindbestemming blijft tot het moment van vertrek geheim. Ik heb dit jaar voor het eerst mee aan deze race. Mijn liftpartner was Marnix van Alpha Dronten. In totaal deden er 17 koppels mee aan deze liftrace.

De reis begon dit jaar in Zwolle. Om 8.00 werd iedereen bij de MacDonald’s verwacht. Daar kregen we eindelijk te horen waar de reis naar toe zou gaan, naar Stuttgart in Zuid- Duitsland. Volgens het informatieboekje dat we kregen was het een reis van 582 km.
Vol goede moed begonnen we tegen 8.30 uur met onze pogingen om iemand zover te krijgen dat we mee mochten rijden. Na ongeveer een uur op verschillende plekken te hebben gestaan en al een aantal andere koppels te zien vertrekken, hadden ook wij onze eerste lift te pakken. Het was een korte rit en na nog twee korte liften, stonden we bij Arnhem. Helaas wel aan de verkeerde kant, zodat we eerst naar Venlo moesten, voordat we de grens over konden. Een Britse vrachtwagenchauffeur wilde ons wel meenemen naar Venlo. Maar hier ging het weer een beetje verkeerd. We werden in Baarlo (= een klein dorpje net onder Venlo) afgezet. Gelukkig kregen we daar redelijk snel een lift aangeboden naar Krefeld. Joepie, we zijn in Duitsland! Daar hoefden we ook niet lang op een lift te wachten. We konden met een man en een vrouw meerijden naar Frankfurt. Deze mensen hadden nogal haast omdat ze hun vliegtuig moesten halen, dus we schoten lekker op. Ook hier hoefde we niet heel lang te wachten op de volgende lift. Een vrouw vond dat we daar niet goed stonden als we richting Stuttgart wilden. Ze heeft ons naar een andere Autobahn gebracht waar de kans op een lift naar Stuttgart veel groter was. En ze had gelijk. We hadden al snel onze 8e en laatste lift naar Stuttgart te pakken. Deze mensen hebben ons vlak bij de jeugdherberg afgezet. Om 19.00 uur hadden we, na een reis van 10 en half uur, onze eindbestemming bereikt. We arriveerden daar als 9e. De koppels die al eerder waren aangekomen stonden al buiten. Ze wilden net de stad in om te gaan eten. We konden nog snel even onze spullen naar binnen brengen en met de groep mee. Na een mooie wandeling vonden we een restaurant waar we wel konden eten. Die avond zou er ook een jazzbandje optreden in het restaurant. Eigenlijk moesten we €6,- betalen om in dat restaurant te mogen eten. Na enige onderhandelingen van Femke mochten we voor €1,- naar binnen. Na het eten liepen we terug naar ons jeugdherberg. Ondertussen waren er weer een aantal koppels binnengekomen, maar nog niet iedereen. We gingen met z’n allen bij de receptie zitten wachten op de laatste koppels. Ondertussen werden de nodige verhalen uitgewisseld. Om 21.30 kwamen de laatste twee koppels binnen en waren we weer compleet. Een koppel is onderweg alweer teruggegaan omdat het liften behoorlijk tegenzat. Uiteindelijk waren we dus met 16 koppels in Stuttgart. Na nog meer (spannende) verhalen te hebben gehoord, werd het tijd om maar eens lekker te gaan slapen. Liften is toch een behoorlijk vermoeiende bezigheid.

Zondagochtend hebben we een lekker ontbijt gehad in de jeugdherberg. Na het ontbijt was het tijd voor het officiële gedeelte. Na een gebed en een stukje lezen uit de bijbel (ja, het is en blijft zondag), mochten alle koppels nog een keer kort iets vertellen over hun reis. Ook werd ‘De Gouden Liftduim’ overgedragen aan Jan en Gerola, de winnaars van dit jaar. Na deze plechtige gebeurtenis, hebben we nog een aantal liederen gezongen en gebeden. Daarna mocht iedereen doen wat hij zelf wilde. Ik ging met een aantal anderen de stad in. We hebben wat rondgelopen en rondgekeken. We liepen langs de Staatsgalerie. Verder hebben we nog een kerk bezichtigd. ’s Middags gingen we naar het Mercedes-Benz-museum. Toen we daar na een reis met de U-Bahn en een heel eind lopen, stond er een enorme rij voor de ingang. We hebben toch de gok gewaagd en zijn ook in de rij gaan staan. Ondertussen probeerden we erachter te komen wat de entreeprijs van het museum was. Dit bleek heel erg mee te vallen, €4,- voor studenten. Na ongeveer 3 kwartier in de rij te hebben gestaan waren we eindelijk binnen. Toen was het eerst tijd voor een kopje koffie/thee/warme chocolademelk. Toen gingen we het museum in. Van boven naar beneden wordt door het hele museum heen de geschiedenis van Mercedes verteld. In het museum waren ook ongeveer 70 auto’s te bewonderen. Het was best leuk om dat alles een keer te zien. Na het museum bezoek was het tijd om weer terug te gaan naar het centrum van Stuttgart. We hadden met de rest van de groep om 18.00 bij de Hauptbahnhof afgesproken. Toen iedereen er was gingen we op zoek naar wat eten. Het grootste gedeelte van de groep ging naar de MacDonald’s. Toen we onze maag weer hadden gevuld, gingen we naar een Ierse pub. Hier hebben we de rest van de avond gezeten. De mensen die niet bij de MacDonald’s hebben gegeten, kwamen ook naar de Ierse pub. Het was erg gezellig en al veel te snel was het tijd om ons jeugdherberg weer op te zoeken.

Maandag was het alweer de laatste dag van deze reis. Omdat we weer een lange terugreis voor de boeg hadden, was het al vroeg dag. Na het ontbijt nog gauw even de laatste spullen inpakken en toen was het alweer tijd om te vertrekken. Marnix en ik vertrokken tegelijk met nog 3 koppels. Na weer een keer de vele trappen af naar het centrum van Stuttgart, en een stukje lopen, kwamen we aan bij de Hauptbahnhof. En dan moet je gaan bedenken waar je heen wilt. Die lekker duidelijke kaarten die op het station hangen helpen ook zo goed mee. Uiteindelijk hebben we besloten om met de S-Bahn naar Ludwigsburg te gaan. Maar toen we in de trein zaten, leek het ons verstandiger om door te rijden naar Tamm. Dus dat deden we ook. Vlakbij het station was een benzinepomp, waar we een lift probeerden te krijgen. Helaas werden we hier weggestuurd door een medewerker. We liepen eerst een eindje verder, maar al niet lang daarna besloten we dat we wel alvast een stuk richting Autobahn konden lopen. Na een poosje kwamen we langs een aantal winkels. Hier was ook een grote parkeerplaats en het was vlak bij de snelweg. Dit leek ons een goede plek om lift te zoeken. Maar na het op verschillende plekken te hebben geprobeerd, hadden we nog geen lift. Inmiddels was een van de andere koppels al wel weg. Na nog een poosje te wachten, hadden we eindelijk een lift. Deze bracht ons naar een benzinepomp bijna in Stuttgart. Daar probeerden we een volgende lift te krijgen. Dit lukte ook niet echt goed, dus liepen we naar een stoplicht een eindje verderop. Bij een stoplicht moeten de auto’s stoppen als het licht op rood staat, maar helaas ging dit licht niet zo vaak op rood en stopten er dus ook bijna geen auto’s. Toch maar weer terug naar de benzinepomp om het daar nog een keer te proberen. Een man die daar aan het tanken was, bood aan ons naar de oprit van de snelweg naar Heilbronn te brengen. Het was een lift van ongeveer een halve kilometer, maar goed, elke lift is er weer een in de goede richting. En daar sta je dan op een plek waar je alleen met de auto kunt komen en ook alleen maar met de auto weer weg kunt. Ook hier waren weer stoplichten. Deze gingen gelukkig iets vaker op rood dan die andere stoplichten. Helaas duurde het wel weer een hele poos voordat we een lift hadden. Uiteindelijk mochten we meerijden met een leverancier van auto-onderdelen. Deze man ging naar Heilbronn, maar hij moest eerst nog bij een aantal klanten in andere dorpen in de omgeving langs. Maar wij waren allang blij dat we weer een lift hadden, dus we zeurden niet. Het was een mooie rit door de omgeving. Zo zie je toch weer andere dingen dan wanneer je alleen maar met een rotgang over snelwegen rijdt. Toen we in Heilbronn waren, was het even zoeken naar een geschikte plek waar we het beste konden worden uitgezet. Dit bleek niet zo eenvoudig. We werden midden in Heilbronn bij een benzinepomp gedropt, een heel eind bij de Autobahn vandaan. We besloten om eerst maar eens een stuk te gaan lopen om dichter bij de snelweg in de buurt te komen. Dit bleek nog een behoorlijke afstand te zijn. Ondertussen was het ook behoorlijk gaan regenen. Daar loop je dan op een willekeurige maandagmiddag in februari in de stromende regen in Heilbronn. Na kilometers te hebben gelopen, kwamen we eindelijk bij stoplichten in de buurt van de snelweg. Inmiddels was het al 15.15 uur. We hebben nog even geprobeerd om een lift naar Mannheim te krijgen, maar waren allebei niet echt meer gemotiveerd. We besloten om terug te lopen naar Heilbronn om daar een station op te zoeken, zodat we met de trein terug naar Nederland konden. Dus liepen we weer een paar kilometer terug, op weg naar het station. Daar aangekomen was het ook nog niet zo eenvoudig om een treinkaartje te kopen. Marnix en ik konden allebei niet met onze pinpas betalen. We moesten dus eerst geld opnemen, zodat we de kaartjes contant konden betalen. Toen dat gelukt was, was het wachten op de trein. Deze kwam na ongeveer een half uur. Om 17.00 uur zaten we warm en droog (want het regende inmiddels alweer) in de trein. De treinreis van Heilbronn naar Arnhem duurde iets meer dan 5 uur, dus we hadden alle tijd om uit te rusten van de lange wandeling die we hebben gemaakt. Na anderhalf uur in de stoptrein van Heilbronn naar Mannheim te hebben gezeten, stapten we over op de ICE naar Duisburg. Wat een ervaring! Lekker comfortabele stoelen en een snelheid van 275 km per uur! Na 2 uur waren we in Duisburg. Hier moesten we weer overstappen. Voordat we in de andere ICE stapten, hebben we eerst nog even een broodje gekocht, want we hadden de hele dag nog niet echt gegeten. Na nog een dik uur in de ICE waren we om 22.10 eindelijk weer op Nederlandse bodem. We hoefden maar een paar minuten te wachten op de intercity naar Zwolle. Onderweg stapten Ferdinand en Frieda (een van de andere liftkoppels) ook bij ons de trein. Zij waren door hun laatste lift afgezet bij het station in Winterswijk. Er werden de nodige verhalen uitgewisseld, waarna we al snel in Zwolle waren. Hier was het tijd om afscheid te nemen, want Marnix ging richting Dronten en ik reisde nog even verder naar het Leeuwarden. Om 0.45 was ik thuis en toen was deze reis ook al weer ten einde.